O rasie – zdjęcia w rubryce galeria

Kariery – królewska rasa

Kariery, zwane również bagdetami angielskimi należą do grupy gołębi amatorskich. Są to jedne z najszlachetniejszych, najpiękniejszych najwartościowszych ras gołębi. Ceni się je głównie ze względu na piękny, majestatyczny wygląd, wspaniale rozwinięte brodawki wokół dzioba i oczu oraz nieprzeciętną mądrość. Hodowla karierów nie jest łatwa, wymaga od hodowcy zdyscyplinowania, wiedzy, doświadczenia oraz cierpliwości.

Pochodzenie i morfologia

Gołąb ten wywodzi się od bagdety perskiej, hodowanej niegdyś na terytorium Persji, Syrii, Arabii oraz Egiptu i powszechnie używanej do utrzymywania łączności pocztowej. Jednakże selekcji i udoskonalenia rasy dokonano w Anglii. Słowo karier pochodzi od angielskiego carry nosić, dostarczać, co miało oznaczać, że była to kiedyś rasa pocztowa. Gołębi tej rasy używano nawet do uszlachetniania gołębi pocztowych. Obecnie jednak użytkowanie lotowe karierów niemal zanikło i praca hodowlana skierowana jest głównie na pokrój oraz kształt i wielkość wytworów brodawkowatych.

Omawiane gołębie występują w trzech typach: angielskim, amerykańskim i europejskim. Wszystkie one są do siebie zbliżone i różnią się niewielkimi szczegółami budowy, np. typ angielski preferuje ptaki, których długość mierzona od czubka dzioba do końca ogona wynosi około 44,5 cm, podczas gdy kariery amerykańskie są od nich dłuższe o prawie 2,5cm. Kariery angielskie należą do gołębi pokrojowo dużych wysokich, wysokich mocnym i zwartym kośćcu, silnej posturze i tułowiu noszonym nieco ukośnie.

Głowa jest gładka, trochę wydłużona. Kark zaokrąglony, ale jednocześnie lekko spadzisty. Dziób prosty, gruby i bardzo długi (5-5,5cm), biały. Prawie 2\3 długości dzioba pokryte jest charakterystycznymi, grubymi i pofałdowanymi brodawkami przypominającymi miąższ orzecha włoskiego. Znajdują się one również w kątach szpary dziobowej oraz wokół oczu 3-4 rzędowe grube i nabrzmiałe koliste pierścienie. Brodawki są barwy różowej lecz z wierzchu pokrywa jej biały puder. Gałki oczne są bardzo wypukłe, co najlepiej widać u młódek, które nie mają jeszcze rozwiniętych brodawek.

Oczy u wszystkich odmian barwnych są kolory pomarańczowego, z wyjątkiem odmiany białej i niektórych srokatych, których są one barwy czarnej.

Szyja cienka, bardzo długa i lekko wygięta.Na jej przedniej stronie kręgów szyjnych, bardziej wystających, tworzy charakterystyczny guz (tzw. węzeł bagdetowy). Przejście od szyi do tułowia jest mocno zarysowane, co sprawia, że barki wyglądają na znacznie szersze niż są w rzeczywistości. Podgardle jest głęboko wykrojone i łączy się z piersią niemal pod kątem prostym.

Pierś gładka, dość szeroka i lekko wypukła.

Grzbiet szeroki i pochylony ukośnie do tyłu. Skrzydła są długie (rozpiętość 78 83cm), a lotki I rzędu spoczywają na ogonie, ale nie krzyżują się ze sobą.

Ogon jest zawarty i płaski, nie dotyka podłoża. Nogi są gładki, silne, dość długie i bardzo szeroko rozstawione. Upierzenie składa się z krótkich, twardych piór, przylegających ściśle do ciała i błyszczących.

Ciężar ciała dorosłego ptaka wynosi ok. 510 590g. Znane są liczne odmiany barwne: biała czarna, niebieska, żółta, czerwona, czekoladowa, pstrokata, tygrysowata, z paskami itp.

Brodawki znak rozpoznawczy

Na wartość hodowlaną ptaka, oprócz jego budowy morfologicznej, bardzo duży wpływ mają brodawki ich wielkość, symetria i kształt. Selekcja i doskonalenie pod względem wytworów brodawkowatych nie jest łatwo. Szczególnie dużo trudności w pracy hodowlanej nastręczają narośla na dolnej stronie dzioba, które w miarę możliwości powinny być zbliżone wielkością do brodawek górnych. Wytwory te wymagają specjalnej pielęgnacji ze strony hodowcy i muszą być co jakiś czas (co najmniej 2 razy w miesiącu) przemywane tamponem waty zwilżonym w roztworze wodnym kwasu borowego lub smarowane wazeliną borową.

Zaniedbane mogą stać się ogniskiem stanów zapalnych, niekiedy bardzo poważnych, wymagających interwencji lekarza weterynarii.

Warunki chowu i żywienie

Uwagi na fakt, że kariery są bardzo cennymi ptakami, najlepiej hodować je w przestronnej Wolterze zewnętrznej z dobudowaną częścią zadaszoną (gołębnikiem), której znajdują się cele lęgowe oraz siodełka noclegowe. Należy zawsze zainstalować więcej gniazd aniżeli jest par ptaków, co złagodzi walki pomiędzy zaczepnymi z natury samcami. Wolierę można również otwierać i pozwalać na swobodne fruwanie. Kariery zwykle nie odlatują daleko, choć są bardzo wytrwałymi i mądrymi lotnikami, potrafiącymi bez trudu odnaleźć drogę powrotną do gołębnika.

Żywienie, obok higieny i przeciwdziałania stresom jest jednym z najważniejszych czynników środowiskowych gwarantujących powodzenie hodowli.Dorosły karier zjada dziennie około40-50g paszy suchej. Podstawą diety jest mieszanka ziarnista. Zawsze należy dążyć do jej największego urozmaicenia.

W zimie na jednego osobnika należy przeznaczyć około 30g, zwiększając ilość karmy w czasie silnych mrozów. Zimą ptaki karmimy raz dzienni, w południe. Przykładowa mieszanka w tym okresie powinna zawierać:40% kukurydzy, 35% jęczmienia, 20% pszenicy i 5 wyki. W okresie składania jaj i karmienia młodych gołębie karmimy dwa razy dziennie, rano i popołudniu. Przykładowy zestaw mieszanki to:35% pszenicy, 20% kukurydzy, 10% jęczmienia, 30% wyki, 5% proso i rzepak. Poza ziarnem gołębie chętnie spożywają takie pasze jak:Papka namoczonego w wodzie i osolonego chleba, mieszanina mączki mięsnej, otrąb pszennych, mączki kukurydzianej oraz parowanych ziemniaków z dodatkiem zielonki. Koniecznym dodatkiem są dobre preparaty mineralno witaminowe, a także kreda pastewna, rozkruszone skorupki jaj, mączka kostna. Jeżeli ptaki przez dłuższy czas przebywają w zamknięciu trzeba pamiętać o dostarczaniu im dostatecznej ilości drobnego żwirku (niezbędny do mechanicznego trawienia pokarmu) oraz świeżej zielonki (gwiazdnica, krwawnik, trawy), a także warzyw (sałata, szpinak, kapusta włoska, tarta marchew, buraki pastewne). Woda (w zimie podgrzana do temperatury 25 – 25 C) powinna być zmieniana dwa razy dziennie i podawana w specjalnych poidłach z nakryciem zabezpieczających przed zabrudzeniem kałem. Od kwietnia do października powinno się umożliwić ptakom odbywanie kąpieli w specjalnym baseniku.

Lęgi

Mając na uwadze stałe doskonalenie genetyczne stada do kojarzeń wybieramy jedynie ptaki całkowicie zdrowe, o jak najlepszym pokroju oraz prawidłowo wykształconych i proporcjonalnie rozwiniętych brodawkach. Wyklnie pod koniec lutego przystępuje się do łączenia par. Do tego celu używa się najczęściej niewielkich klatek lub przedzielonych siatką boksów. Okres parowania trwa zwykle kilka dni, po czym parę przenosi się do gołębnika, gdzie ptaki zajmują celę lęgową. W czasie zalotów i budowania gniazda gołębiom należy dostarczyć pociętych 8-10cm gałązek wierzby lub brzozy. Kariery są rasą gołębi , która dobrze wysiaduje jaja , ale słabiej odchowuje młódki. Im bowiem bardziej rozwinięte są brodawki wokół dzioba, tym trudniej jest rodzicom wykarmić swoje potomstwo. W optymalnych warunkach środowiskowych (żywienie, higiena, profilaktyka weterynaryjna itp.) dobre pary potrafią, co prawda wykarmić dwa młode, jednak częściej odchowywane bywa tylko jedno pisklę. Aby zatem móc skutecznie i wydajnie rozmnażać kariery należy jednocześnie hodować gołębie-mamki, które słyną z dobrego karmienia piskląt(np. rysie, pocztowe). Niekiedy samica znosi tylko jedno jajo. Jaja małe, o cienkiej i chropowatej skorupce wskazują na niedobór składników mineralnych w karmie, osłabienie lub chorobę układu rozrodczego samicy. Samice, które nagminnie składają wadliwe jajka powinny być brakowane z hodowli, tak samo jak ptaki nadmiernie agresywne i źle karmiące młódki. W wieku około 4 tygodni młode opuszczają gniazdo i zaczynają latać. W tym czasie nie powinno się ich wypuszczać na zewnątrz, lecz przez 8-10 kolejnych dni przetrzymywać w przestronnej Wolterze, aż staną się całkowicie samodzielne i nabiorą sił. Rozmnażając kariery należy pamiętać, że są to gołębie nader płochliwe, a niekiedy wręcz dzikie. Dlatego też w czasie lęgów trzeba ograniczyć do niezbędnego minimum niepokojenie ptaków i zapewnić im bezwzględny spokój i ciszę. Spłoszone potrafią rozbić złożone jaja lub zatratować świeżo wyklute pisklęta. Okres lęgowy powinien zostać zakończony przed rozpoczęciem pierzenia ptaków ( lipiec/ sierpień). Po zakończonym pierzeniu dokonujemy selekcji i wyboru najlepszych osobników do dalszej hodowli. Niektórzy hodowcy na okres zimy zalecają rozdzielić ptaki według płci i utrzymywać oddzielnie.

Uwagi końcowe

Ze względu na swoją cenność stado karierów musi bezwarunkowo znajdować się pod stałą i fachową opieką weterynaryjną. Nieodzowne są coroczne szczepienia ptaków przeciwko paramyksowirozie, salmonellozie oraz ospie. Systematyczne ( wiosną i jesienią) przeprowadzanie okresowych badań kontrolnych kału w kierunku salmonellozy oraz wymazów z wola w kierunku trichomonadozy powinny stać się rutynowymi zabiegami profilaktycznymi. Priorytetowe znaczenie w zabieganiu chorobom w stadzie gołębi ma bezwzględne przestrzeganie zasad higieny.

Autor: dr. Hubert Zientek
Artykuł został udostępniony przez redakcje miesięcznika „Fauna & Flora”, w nr9/2003r.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *